Podatek liniowy (ang. Flat Tax) – jest sposobem obliczania podstawy podatku, zgodnie z którym, wysokość podatku należnego jest wprost proporcjonalna do wielkości podstawy opodatkowania. Ta metoda obliczania podatku stosowana jest w odniesieniu do podatku dochodowego od osób fizycznych lub podatku dochodowego od osób prawnych. W tym wypadku wymiar podatku obliczany jest w oparciu o jedną stawkę opodatkowania i wynosi 19 % dla każdego podatnika.

W ujęciu węższym podatek liniowy jest po prostu brakiem progresji podatkowej, czyli wzrostu stawki podatkowej wraz ze wzrostem podstawy opodatkowania. W tym znaczeniu metoda liniowa może współistnieć w jednym systemie podatkowym obok ulg podatkowych i kwot wolnych od podatku.

W znaczeniu szerszym taka forma rozliczania podatku jest formą uproszczenia systemu podatkowego, w tym zniesieniu ulg podatkowych i kwoty zwolnionej od podatku. Wtedy całość podatku należnego zależy od jednej stawki opodatkowania oraz wielkości podstawy opodatkowania (dochodu). Jest to klasyczne ujęcie podatku liniowego.

Podatkiem tym opodatkować można dochód pochodzący z pozarolniczej działalności gospodarczej. W przypadku ogólnych zasad rozliczania, stawka podatku zależy od wysokości dochodów, czego nie stosuje się w rozliczeniach z zastosowaniem podatku liniowego. Opłacalność stosowania tego typu rozliczenia pojawia się w przypadku osiągnięcia przez podatnika drugiego progu podatkowego, czyli po przekroczeniu kwoty dochodu w wysokości 85.528zł, ponieważ dochody do tej kwoty rozliczane są według zasad ogólnych stawką podatku 18%, a więc niższą od podatku liniowego. Po przekroczeniu granicy 85.528zł podatnik zobowiązany jest odprowadzić 32 % podatek dochodowy. Stosując metodę liniową nie ma on prawa do korzystania z ulg podatkowych, co może zrobić w przypadku rozliczenia na zasadach ogólnych, dlatego szacuje się, że opłacalność tej metody występuje w okolicach uzyskania 100 tysięcy złotych dochodu.

Możliwość skorzystania z podatku liniowego ograniczona jest jednak pewnymi wymaganiami. Przede wszystkim dotyczy ona źródła przychodu, które musi pochodzić z pozarolniczej działalności gospodarczej. Przychody uzyskane z pozostałych źródeł co do zasady podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Ponadto podatnik decydujący się na metodę liniową nie może świadczyć na rzecz byłego pracodawcy usług o tym samym charakterze, jak praca wykonywana dla niego w trakcie pracy na etacie w tym samym roku podatkowym.

Wybór sposobu opodatkowania może zostać dokonany przy zakładaniu działalności gospodarczej, lub do 20. stycznia nowego roku podatkowego. Wyboru dokonuje się składając odpowiedni formularz, który składa się w urzędzie gminy lub miasta, który automatycznie przekaże go do właściwego urzędu skarbowego.

Wśród korzyści wynikających z wyboru podatku liniowego wymienić należy:

• jednolitość stawki opodatkowania w wysokości 19%, niezależnie od wysokości osiągniętego dochodu, która jest korzystniejsza dla osób o wyższych dochodach, przekraczających drugi próg podatkowy,
• łatwość rozliczania, z uwagi na brak możliwości skorzystania z ulg i kwoty wolnej od podatku, co wiąże się z brakiem załączania dodatkowych dokumentów do rocznej deklaracji podatkowej,
• identyczny jak w przypadku zasad ogólnych sposób wyliczania dochodu, co dla przedsiębiorcy oznacza możliwość rozliczania kosztów poniesionych w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej, celem uzyskania zabezpieczenia przychodów lub zachowania ich źródła w przyszłości.

Rozliczenie przy użyciu podatku liniowego uniemożliwia wspólne rozliczenie się z małżonkiem. Przedsiębiorca, który uzyskuje dochód także z innych niż działalność gospodarcza źródeł, np. z pracy na etacie, zobowiązany jest do złożenia dwóch deklaracji podatkowych.
Podatek liniowy wprowadzony jest w wielu krajach europejskich, a jego stawka waha się od 10 do 35%. W Polsce oficjalnie stawkę liniową w wysokości 19% wprowadzono w 2013 roku.