Amortyzacja polega na zmniejszeniu wartości dobra kapitałowego w jakimś okresie, w wyniku jego użytkowania lub starzenia się. Jedną z jej rodzajów jest amortyzacja księgowa, która stosowana jest w celu przypisania ceny nabycia bądź kosztu wytworzenia jakiegoś środka trwałego, wartości prawnej lub innej niematerialnej, do całego okresu przez jaki środek ten był używany. Innymi słowy polega na regularnym odpisywaniu części wartości danego środka w koszty prowadzenia działalności, w związku z jego zużyciem.

W niektórych firmach ustanawia się fundusz amortyzacyjny, który ma na celu wyrównanie zysku i kosztów ponoszonych przez poszczególne działy. Amortyzacja jest kosztem niepieniężnym, czyli jej zastosowanie nie generuje kosztów w danym okresie. Może być także źródłem finansowania inwestycji, poprzez zaliczenie nakładów potrzebnych do kupna środka trwałego, w koszty poszczególnych okresów. Teoretycznie umożliwia to zgromadzenie funduszy na zakup nowych środków po pełnym zamortyzowaniu starych.

Istnieje kilka metod amortyzacji. Pierwszą z nich jest metoda liniowa, polegająca na odpisywaniu stałej raty takiego samego odsetka wartości danego środka trwałego. Metoda ta zakłada, że zużycie środka trwałego w każdym okresie zapłaty kolejnej raty jest takie samo.

Kolejnym sposobem jest degresja, czyli metoda malejących odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z jej założeniami, zużycie środka trwałego największe jest na początku jego użytkowania. W tym też czasie następuje największe zmniejszanie jego wartości. Odpisy zmniejszają się do momentu wyrównana się z odpisami z metody liniowej. Jeśli wysokość odpisywanej raty byłaby mniejsza przy zastosowaniu tego systemu w porównaniu do metody liniowej, to w stosunku do dalszych rat stosuje się odpis liniowy.

Kolejną jest metoda progresywna, czyli rosnących odpisów. Zakłada, że spadek wartości środka trwałego oraz jego zużycie następują szybciej wraz z upływem czasu.

Metoda naturalna natomiast, polega na szacowaniu okresowego odpisu amortyzacyjnego na zasadzie porównania wykorzystania składnika majątku, który jest amortyzowany, z najwyższą zdolnością produkcyjną określoną przez producenta w ciągu całego okresu życia. Najczęściej stosuje się ją do maszyn produkcyjnych i środków transportu, biorąc pod uwagę kolejno czas pracy i produkcję oraz ilość przejechanych kilometrów.